Kiedy gruźlica powraca w jak najbardziej romantycznym blasku swej lekooporności, kiedy ledwo co wygasły kolejne epidemie bądź to choroby szalonych krów, bądź to ptasiej grypy, kiedy rak mimo sukcesów medycyny wciąż zbiera obfite żniwo, kiedy pandemia AIDS nie przestaje być stałym elementem społecznego pejzażu, warto chyba przyjrzeć się obrazom, jakie wywołuje choroba. W dwóch klasycznych esejach Choroba jako metafora oraz AIDS i jego metafory Susan Sontag ukazuje, w jaki sposób kulturowo tworzone obrazy chorób fantazje na ich temat, stereotypy, mity nie tylko zniekształcają ich medyczny obraz, nie mając w istocie z nim za wiele wspólnego, ale co więcej określają sytuację chorych. Chory pada ofiarą bardziej kulturowego obrazu jaki otacza chorobę, niż biologicznego czynnika, który ją wywołuje. Rozpoznanie kulturowego obrazu wydaje się zatem równie istotna jak rozpoznanie obrazu. Zwłaszcza, że samo słowo epidemia stało się jedną z najogólniejszych metafor współczesnej kultury.